Obłąkane Spekulacje: Czarny bękart z Królewskiej Przystani

Królewską Przystań terroryzuje prawdziwa bestia. Czarna jak noc, drapieżna, nienasycona. I pałająca szczególną niechęcią do Lannisterów. O tym jakie przykrości potrafi sprawić samemu lordowi Tywinowi dowiadujemy się z rozdziału polującej na kota Aryi.

Nie brakowało ich w Czerwonej Twierdzy: były tam leniwe, stare kocury wygrzewające się na słońcu, zimnookie, machające ogonami potwory, pogromcy myszy, wypieszczone i ufne koty z komnat dam, a także wychudzone cienie przeszukujące śmietniki. Arya łapała je kolejno i dumna przynosiła do Syria Forela… wszystkie z wyjątkiem tego jednego, jednouchego czarnego diabła. – Oto prawdziwy król tego zamku – powiedział jej kiedyś jeden z rycerzy białego płaszcza. – Stary jak grzech i jeszcze bardziej przebiegły. Kiedyś Król podejmował ucztą ojca Królowej, a ten czarny diabeł wskoczył na stół i porwał pieczoną przepiórkę wprost z rąk lorda Tywina. Robert pękał ze śmiechu. Trzymaj się od niego z daleka, dziecko.
—Gra o tron—

Oczywiście mowa o kocie. Czarnym bękarcie. Jednouchym diable. Starym kocurze oddanym jakiejś osobistej wendetcie przeciwko rodowi Lannisterów. Dowiadujemy się, że w przeszłości zaatakował Joffreya, a gdyby nie ser Łowca, to pewnie rozprawiłby się też z Tommenem.

– Nocą pod oknem znowu był niedobry kot – poinformował w pewnej chwili Kevana. – Ale ser Łowca syknął na niego i kot uciekł po dachach.
– Niedobry kot? – powtórzył ser Kevan z rozbawieniem w głosie. To słodki chłopiec.
– Stary czarny kocur z rozdartym uchem – wyjaśniła Cersei. – Jest brudny i wredny. Kiedyś podrapał Joffa w rękę.
– Skrzywiła się. – Wiem, że koty tępią szczury, ale ten… atakował nawet kruki w ptaszarni.
—Taniec ze smokami—

Do tego to pożeranie kruków. Klasyczny sabotaż polegający na przecięciu linii komunikacyjnych wroga. Ale zostawmy same działania kota, a zastanówmy się bardziej nad jego rolą. Otóż jak na element tła, Czarny Bękart pojawia się w książkach zaskakująco często. Myślami wraca do niego przebywająca w Braavos Arya…

Zauważyła, że największym kocurom rzadko udaje się ta sztuka; częściej łup przypadał w udziale jakiemuś mniejszemu, szybszemu zwierzęciu, chudemu, wrednemu i głodnemu. Takiemu jak ja – powtarzała sobie. Jej ulubieńcem był stary, chudy kocur o odgryzionym uchu. Przypominał jej kota, którego kiedyś ganiała po Czerwonej Twierdzy. Nie, to była jakaś inna dziewczynka, nie ja.
—Uczta dla wron—

…a sam kocur zalicza mało przyjemne randez-vous z Sansą.

Przebiegła kawałek cienistą kolumnadą i przycisnęła się do muru, by zaczerpnąć tchu. Gdy coś otarło się jej o nogę, omal nie wyskoczyła z siebie, był to jednak tylko kot, czarny, obszarpany kocur z odgryzionym kawałkiem ucha. Zwierzę prychnęło na nią i uciekło.
—Starcie królów—

Kot Czechowa

George R.R. Martin wydaje się być – przynajmniej do pewnego stopnia – zwolennikiem triku literackiego nazywanego popularnie „strzelbą Czechowa”. Jak powiedział Anton Czechow: „Jeśli coś zostaje pokazane, to musi być jakoś wykorzystane”. Jeśli na ścianie wisi strzelba, to musi wypalić. Sposób i okoliczności nie są zdeterminowane, ale skoro pisarz zwrócił na jakiś detal naszą uwagę, to detal ten musi być częścią opowieści, posiadającą swój cel. GRRM na Czarnego Bękarta zwracał uwagę na tyle często, że możemy nabrać pewnych podejrzeń co do jego ostatecznego celu. Nawet jeśli miałby być drobny.

Zwłaszcza, jeśli jego „tożsamość” skrywa pewną tajemnicę. Jak wiemy z poprzednich cytatów, Czarny Bękart jest kotem starym. Co to oznacza w praktyce? Cóż, wprawdzie istnieją pewne różnice pomiędzy rasami, ponadto koty domowe zazwyczaj żyją dłużej od kotów dzikich (nawet powyżej 20 lat), ale zazwyczaj uważa się, że starość kota zaczyna się w okolicy 14-15 roku życia. To interesujące, zważywszy, że Czarnego Bękarta po raz pierwszy widzimy w roku 298 o.P., a więc 15 lat po zakończeniu Rebelii Roberta. A wiemy o innym czarnym kotku, który pochodzi z tego okresu.

– Rhaenys też była dzieckiem. Córka księcia Rhaegara. Maleństwo, młodsza od twoich córek. Miała malutkiego czarnego kotka, Baleriona, wiedziałeś? Zawsze się zastanawiałem, co się z nim stało. Rhaenys lubiła udawać, że to jest prawdziwy Balerion, Czarna Bestia z dawnych czasów. Lannisterowie szybko pokazali jej, jaka jest różnica między kotkiem a smokiem, gdy tylko wyłamali drzwi jej domu.
—Gra o tron—

Tak jak w przypadku Czarnego Bękarta, wzmianka na temat kotka księżniczki Rhaenys (z kontekstu wynika że w chwili jej śmierci najwyżej kilkumiesięcznego) nie była przypadkowa. Czarny kotek Balerion jest na tyle istotny, że Martin pamiętał o nim 9 lat po wydaniu pierwszej książki.

Nieudolne uwodzicielskie zabiegi Margaery były tak łatwe do przejrzenia, że aż śmieszne. Jest za młody na pocałunki, więc daje mu kocięta. Cersei wolałaby jednak, żeby nie były czarne. Czarne koty przynosiły pecha. Mała córka Rhaegara przekonała się o tym właśnie w tym zamku.
—Uczta dla wron—

Połączenie tożsamości tych kotów nie jest zresztą niczym nowym. Jeszcze w 1999 roku, George R.R. Martin został zapytany wprost, czy czarny kocur i kotek księżniczki Rhaenys to ten sam futrzasty drapieżnik. Odpowiedział dość enigmatycznie. Być może.

2)Is the black tomcat (the one that Arya catches briefly) Rhaenys’ kitten Balerion?
Could be.
—So Spake Martin, listopad 1999—

Ale skoro teoria nie jest nowa, co więcej znajduje spore poparcie w fandomie, a sam Martin dwuznacznie mruga do nas okiem, to czemu piszę o tym w Obłąkanej Spekulacji? Otóż moim zdaniem można pójść dalej i zastanowić się po co GRRM pokazuje nam Baleriona.

Martin – jak wspomniałem – dopina wszystkie wątki na ostatni guzik. Czasami robi to w sposób niespodziewany, ale nigdy nie bawi się w rzucanie detalami na oślep. Strzelba Czechowa musi coś w ostatnim akcie zrobić. Niekoniecznie wypalić… ale ma jakiś cel. Myślę, że najlepszym przykładem tego zjawiska jest podróż Quentyna Martella. Większość czytelników spodziewała się, że syn księcia Dorana sprowadzi Daenerys do Westeros. Jego śmierć była zaskoczeniem i wydawała się niczemu nie służyć. A jednak w dłuższej perspektywie miała swój cel. Straszliwie komplikowała sytuację polityczną (potencjalnie wpychając Dorne do obozu Młodego Gryfa), a także – w moim przekonaniu – stanowiła element spełniającej się przepowiedni Mirri Maz Duur.

Z kotem Balerionem może być analogicznie. Ma swój cel, ale pewnie inny niż przypuszczamy. I to właśnie element spekulacji. Czy kot przegryzie tętnicę Tommenowi? Zrzuci Cersei ze stopni Żelaznego Tronu? Poprowadzi Synów Wojownika na Warownię Maegora? Nie. Ale może zrobić coś równie doniosłego. Wystarczy, że będzie syczał na przybyłego do Królewskiej Twierdzy „Aegona”. Martin nie musi przecież prezentować dowodów na uzurpację Młodego Gryfa, ani odkrywać każdego szczegółu konspiracji Blackfyre’ów. Niewykluczone, że wszystko co na ten temat chciał powiedzieć, już powiedział. A okoliczności obalenia „Aegona” będą zbyt szybkie i krwawe, by prowadzić śledztwo… Ale kociej intuicji każdy na pewno zaufa. W oczach czytelnika to czarny kocur żywiący się krukami może zdelegitymizować władzę zdobywcy ze wschodu.